Rare jongens...die Arabieren

Hallo allemaal,

Na een tripje naar Riyadh en weer een weekje 'gewoon' in Jubail lijkt het me een goed moment om weer verslag te doen van mijn stagebelevenissen.`Uiteraard ben ik al aardig gewend hier en heb ik het goed naar mijn zin, maar toch val ik vaak nog van de ene verbazing in de andere. Zo kwam ik laatst bij Salem thuis en liet hij mijn zijn jongste dochter zien. Ik schat Salem zelf ongeveer 50 en je kunt dus wel voorstellen dat ik even raar stond te kijken toen hij aan kwam zetten met een meisje van nog geen jaar oud. Hij was er zelf nogal trots op, vooral op het feit dat hij nog steeds kon 'produceren', aldus de beste man. In totaal heeft hij ongeveer 10 kinderen, met de meeste heb ik inmiddels kennisgemaakt (voorzover je daar van kunt spreken bij iemand die achter een sluier is verborgen en je geen hand mag geven). Ook is er deze weer gevoetbald en was ik weer van de partij. De mensen beginnen me al te kennen en ik moest zelfs een paar keer op de foto en even doorgeven hoe mijn naam (Mr. Bart) gespeld wordt voor het Petrokemya / SABIC Jubail nieuwsblaadje. Ook het team was weer blij met mijn support, maar ondanks mijn aanmoedigen en een klinkende 8-1 overwinning zijn we toch uitgeschakeld voor de volgende ronde.

Vorige week zondag en maandag ben ik naar Riyadh geweest. Aangezien het hier dan geen weekend is, heb ik dus een twee vrije dagen moeten opnemen om te kunnen gaan, maar daar deed gelukkig niemand moeilijk over. Met de taxi van Jubail naar Dammam (100 km) voor 25 euro en toen met de vlieger naar Riyadh (500km). Daar aangekomen stond er weer een driver met mijn naam op een bordje voor me klaar en werd ik keurig afgezet bij het hotel. Dat was gesitueerd in de Kingdom Tower (303m), het hoogste gebouw van Riyadh, en bood een schitterend uitzicht over de stad. Riyadh is een heel aparte stad vind ik, het ligt namelijk midden in de woestijn en er is geen rivier of iets van water te bekennen. Het (drink)water wordt aan de Golfkust vlakbij Jubail ontzout en dan door een ruim 500 km lange pijpleiding naar Riyadh gepompt. In de stad wonen ruim 3 miljoen mensen, maar er is nauwelijks hoogbouw te ontdekken, alleen de Al-Faisaliah Tower en dus de Kingdom Tower. Toen mijn oom terug in het hotel was, zijn we eerst naar de healthclub gegaan voor een beetje ontspanning en om even bij te kletsen. Vanwege de Ramadan was er om middernacht een grote BBQ in het hotel, dus toen de zon om 17.30u onderging hebben we even een klein hapje gegeten om de honger te stillen en toen zijn we naar de Faisaliah toren gewandelend (+/- 3km), hebben we daar iets gedronken en zijn we weer terug gekomen. Ondertussen was het bijna tijd voor het BBQ buffet en na een kopje Arabische koffie en een lekkere dadel, konden we beginnen. Het buffet bleek nogal populair te zijn, want zelfs van buiten het hotel kwamen er veel mensen op af. Na een goede maaltijd en twee flessen blauwe cocktail (zonder alcohol....) was het bijna 3u en tijd om te gaan slapen.

De volgende ochtend ben ik met mijn oom meegeweest naar het hoofdkantoor van SABIC. Een heel apart gebouw, dat er een beetje uitziet als de arc de triomf, met 2 torens waarin de kantoren zijn gevestigd. We hadden één afspraak en verder zijn we bij een boel mensen binnengelopen om even een handje te geven en de contacten te onderhouden. Meneer Al-Mady (CEO) zijn we helaas niet tegen het lijf gelopen, anders had ik me meteen ook even aan hem kunnen voorstellen!!! In tegenstelling tot bij Petrokemya liep iedereen op het HQ wel in traditionele kleding rond en overal zag je dus theedoeken en witte jurken. Bij Petrokemya lopen de gewone mensen (operators en engineers) allemaal in company-kleding rond en alleen in het gebouw waar de General Managers en de President zitten, zie je af en toe de traditionele kleding. De concierges en schoonmakers, die overigens allemaal uit India / Pakistan komen, dragen een bruine overal, zodat ze duidelijk herkenbaar zijn. Ze worden ook een beetje met minachting behandeld en je merkt duidelijk dat de Saudi's zich beter voelen dan hen. Voor westerse expats en SABIC Europe hebben ze gelukkig wel veel respect en tegen mij doen ze dus allemaal heel vriendelijk en cooperatief.

's Middags zijn we nog naar Dir'aiyah geweest, dat is de oude stad vlak buiten Riyadh waar de koninklijke familie vroeger heeft gewoond. Het is gesticht in 1446 en beleefde haar hoogtijdagen rond eind 18e begin 19e eeuw ten tijde van het eerste Saudische Koninkrijk. Ook de bekende heerser Saud de Grote (voorvader van de huidige koninklijke familie) heeft er gewoond. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat het zo goed onderhouden is en een van de weinige toeristische plekken in het land is. Verder doet de regering namelijk niet veel aan het behoud van cultureel erfgoed en worden oude gebouwen gewoon gesloopt, terwijl ze in bv NL gerestaureerd zouden worden. Het bezoek aan Dir'aiyah gaf een goede indruk van de omstandigheden waarin de mensen hier vroeger leefden. De huizen zijn gemaakt van leem en hebben nauwelijks ramen om het binnen zo koel mogelijk te houden. Het stadje ligt vlakbij een oase waar palmbomen staan en men vroeger groentes verbouwde. Terwijl we het stadje bezochten was het buiten ruim 40 graden en na afloop hebben we de healthclub dus nog maar eens aangedaan. Daar kregen we, ondanks het feit dat het Ramadan was en er zelfs een Saudi naast ons lag te slapen, toch van alles aangeboden, waarschijnlijk omdat ze ons de vorige dag, toen de zon eindelijk onder was, vergeten waren. Daarna nog even iets gegeten met twee andere mensen van SABIC, die toevallig ook daar waren, en toen naar het vliegveld om weer terug te gaan naar Dammam. Salem was zo vriendelijk om me op te komen halen, dat was natuurlijk wel zo gezellig en scheelde ook nog eens 25 euro voor de taxi.

De rest van de week en het weekend heb ik verder rustig aan gedaan en ben ik alleen woensdag nog de deur uit geweest. Die avond was de laatste wedstrijd en daarna ben ik nog naar Salem thuis gegaan om zijn computer te fixen. Zo komt mijn jaar ervaring bij het NSC toch nog van pas. Mijn werktijden zijn van 7.00u tot 15.30u, dus dat betekent iedere dag om 5.45u opstaan en 's avonds ben ik soms dus ook wel blij dat ik in bed lig. Ik ben nu ook echt met mijn opdrachten begonnen en mijn 'nieuwe' coach Abdallah is echt een goede begeleider. De eerste vier weken van de stage zijn er op gericht om mij een inzicht te geven in het algehele proces (purificatie, katalysator preparatie, utilities, etc.) en daarna zal ik me verder verdiepen in de reactor sectie, waar ik ook mijn uiteindelijke grote opdracht zal doen. Tot nu toe heb ik wel al een aantal mini assignments van Abdallah gekregen in de Utilities en Catalyst secties. Dat zijn wel leuke opdrachten en ik ben natuurlijk blij dat ik ook echt aan de slag kan nu. Vanaf volgende week begin ik dan in de reactor sectie en zal ik ook te horen krijgen wat mijn opdracht nu precies gaan inhouden, dat blijft dus nog even spannend.......

Op de compound zitten uiteraard alleen maar buitenlandse expats, maar het zijn bijna allemaal Aziaten. Vooral veel Chinezen en Japanners en ondanks mijn reis naar China, ben ik nog steeds niet gewend aan hun geslurp tijdens het eten en vind ik het eigenlijk maar viezerikken. Er lopen ook wel een paar Westerlingen rond, maar die zitten er meestal maar voor een paar weken en werken zich in die tijd ook helemaal kapot om maar zo snel mogelijk naar vrouw en kind terug te kunnen. Veel verder dan af en toe tijdens het diner een praatje maken kom je dus niet hier, maar ik vermaak me hier wel met mijn strakke trainingsprogramma en de uitstapjes met Salem en Ahmad. Er is trouwens wel een mooie gek hier op de compound; een gast uit India met een Portugese moeder, die redelijk westers is ingesteld, en met hem is het wel lachen. Alleen probeert hij ook zo veel mogelijk uren te maken hier en heeft hij maar één dag weekend, zodat hij zsm klaar is hier en zie ik hem dus niet zo vaak. Zijn vrouw zit in Frankrijk en hij wil nog een paar jaar keihard werken om dan te kunnen gaan rentenieren. Iedereen heeft hier trouwens ook een eigen auto en dat is voor mij wel een nadeel. Je moet hier namelijk 24 zijn als buitenlander om te mogen rijden, dus dat zit er voor mij net niet in en daardoor moet ik altijd met een taxi ergens heen als ik dat wil. Gelukkig kan ik met mn drivers wel regelen dat ze me na het werk ergens afzetten als ik iets moet hebben en me dan even later weer oppikken. De ene driver (uit India) is echt een mooie vent, ik kan wel leuk met hem babbelen en hij heeft ook veel lol tijdens het rijden. Hij is alleen niet echt een supercoureur en haalt af en toe wel eens een rare actie uit. Als mensen dan op hem zwaaien vindt hij dat prachtig en gaat hij terug gebaren en een beetje schelden, zodat die Arabieren helemaal gek worden...erg vermakelijk. Het is hier als fietser overigens niet echt veilig en ik denk dat de meeste van hen een beetje levensmoe zijn. De regel dat rechtdoorgaand verkeer op dezelfde weg voorrand heeft, kennen ze hier bijvoorbeeld niet. Als er een fietser voor je rijdt en je wilt rechtsaf slaan, dan geef je gewoon een beetje extra gas, sla je een keer op de claxon en snij je hem finaal de weg af...erg machtig om mee te maken! De andere driver is een beetje een joker, hij is me al een keer vergeten op te halen 's morgens en komt 's middags ook vaker te laat. Gisteren heeft hij echter op zn kop gehad van mijn supervisor en vanmorgen was hij in ieder geval stipt op tijd. De beste man komt uit Nepal en spreekt nauwelijks Engels. Als ik iets zegt begint hij wel altijd te lachen, dus we hebben wel genoeg lol samen!

Tot zover mij verhalen voor deze keer. Deze week ga ik met Ahmad naar zijn dorp toe en mag ik bij hem aanschuiven voor een traditioneel maal na zonsondergang (ontbijt). Vanaf vandaag ben ik ook begonnen met mijn mini Ramadan en ik ga het langzaam opbouwen, zodat ik aan het eind van de week een hele dag niets eet overdag. Na volgende week is er een week vakantie vanwege het eind van de Ramadan en ik ben nog even aan het kijken wat ik dan precies ga doen, dat horen jullie nog. Tot die tijd ga het jullie goed en may be peace upon you!

Alla yHai'eekum